Bir sabah uyandığımda yaslandığım tüm omuzları kaybettiğimi fark edince çok ağladım.
Sonra annemin kucağı aklıma geldi, gülümsedim. Ardından ölüm gerçeğini hatırladım tekrar üzüldüm.
Daha sonra "umut" kelimesini anımsayıp her gün annem benden önce ölmesin diye ümitlendim.
"Evlat acısı en büyük acıdır" cümlesini duyunca yine hüzünlendim.
Bu sefer "önce ben öleyim" diye dua ettim.
Bu algı neticesinde bencil olamadığımı idrak ettim ve bunu bana öğretenin annem olduğunu bildim.
Annem kötülüğümü istemez deyip tekrar gülümsedim ve aynı tonda yaşamaya devam ettim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder